نامه سرگشاده پزشک فرانسوی به ماکرون: حواستان به «بحران بشردوستانه» در سوریه هست؟

پروفسور رافائل پیتی که به مدت ده سال شاهد درگیری و مناقشات داخلی در سوریه بوده در این نامه ضمن هشدار در خصوص آنچه وی «بحران بشردوستانه» در این کشور خوانده، خواستار همبستگی و واکنش‌ جدی‌تر دولتمردان اروپایی شد.

این متخصص بیهوشی همچنین با ارسال پیامی مکتوب برای اتحادیه سازمان‌های امدادی و پزشکی در فرانسه آنها را به افزایش همبستگی و التزام به یک تعهد قوی سیاسی برای کمک به بهبود وضعیت بهداشت و سلامت در سوریه، به خصوص از طریق باز نگاه داشتن آخرین کریدور انسانی در این کشور موسوم به کریدور «باب‌الحوا» فرا خوانده است.

وی همچنین برای سیستم مراقبت‌های بهداشتی سوریه و زیرساخت‌های مرتبط با نیازهای اولیه انسانی نظیر (آب و مسکن...) درخواست کمک‌های اضطراری کرده و خواستار کمک‌های فوری برای مقابله با بیماری کووید۱۹ در این کشورشده است.

پروفسور پیتی در این نامه یادآور شده: «تبعات یک دهه جنگ و خشونت در سوریه که وخیم‌ترین بحران انسانی از زمان جنگ دوم جهانی را رقم زده همچنان مقابل دیدگان ما است.»

بیوگرافی فرامرز صدیقی بازیگر و همسرش و فرزندان +قبل انقلاب تا تصاویر جدید

وی سپس تصریح می‌کند که از زمان آغاز مناقشه داخلی سوریه در سال ۲۰۱۱ میلادی تاکنون دست کم دو میلیون نفر به دلیل نبود دسترسی به خدمات پزشکی و مراقبتی جان خود را از دست داده‌اند.

این پزشک متخصص فرانسوی که نحوه نگاه و برخورد دولتمردان اروپایی با بحران انسانی در سوریه را «شرم‌آور» توصیف کرده پیش‌ از این در اعتراض به سیاست‌های مهاجرتی دولت فرانسه از دریافت نشان افتخار «لژیون دونور» امتناع کرده بود.

وی که طی سال‌های اخیر بارها برای آموزش مراقبت‌های اولیه پزشکی و درمان بازماندگان جنگ و ناآرامی‌های ده‌ ساله در سوریه به این کشور سفر کرده سپس به آسیب‌هایی که همه‌گیری بیماری کووید۱۹ به سیستم بهداشت و درمان این کشور وارد کرده اشاره می‌کند و می‌نویسد: «بیمارستان‌های اشباع از بیمار» و «لزوم دست زدن به انتخاب بین بیماران به دلیل کمبود دستگاه‌های اکسیژن و احیا» بحران طولانی مدت موجود در این کشور را به یک هرج و مرج انسانی تبدیل کرده است.

پروفسور رافائل پیتی در بازگشت از سی و دومین سفر خود به سوریه که این‌‌بار در رقه، پایگاه سابق گروه موسوم به خلافت اسلامی، داعش انجام شد نامه خود را اینگونه به پایان می‌‌رساند: «به رغم بازگو کردن همه مشاهدات و التماس‌های مکرر احساس می‌کنم در برابر این فاجعه انسانی یک فرد زبان بسته هستم.»